miércoles, 28 de diciembre de 2016

CONSPIRANOICA


Camiñas descalza sobre cristais que rompes ti mesma. 
O sangue brota dos teus pes, macabro, desapiadado e sádico
Tinguindo a realidade dunha cor que soamente ti podes ver.

Florecen desatadas e desbocadas as negras teimas e tolemias. 
Mente retorta que goza bailando nesa imposible danza irónica
Ao fío da loucura, no arquivo máis escuro e corrupto do teu ser.

Mergullada no magma da túa mastodónica distorsión perceptiva 
non fas conta das evidencias, diferencias e advertencias. 
Camiñas en dirección prohibida, cegada pola túa fantasía, négandote a ver
Que non é o mundo enteiro contra ti. Se non ti enteira contra todo él.




viernes, 23 de diciembre de 2016

CÓDIGO DE BARRAS.

Agora que a luz volveuse sombra
e a sombra converteuse nese sol que non ilumina máis que feridas,
retallos de alegría perdida, lembranzas dunha época xa extinta.
Dunha vida que parece non ter sido miña.

Agora que non hai máis que tormenta,
que a lúa non me trae soños, nin esperanza, nin portas abertas.
Agora que xa percibo esta realidade en decadencia
disfrazada por Disney con premeditación e aleivosía.

Agora o sei.

Vivín demasiado tempo nun anuncio de colonia barata.
Nunha ilusión óptica perfecta e efémera,
Argallada nun despacho polo consumismo,
executada polo seu mediatizado exército de hipocrisía.

Agora e só agora é cando saio da caverna
para escoitar á verdade asubiarme ao oído a dura sentencia da nosa existencia.


"Todo é mentira. Non somos máis que un código de barras."

Paula Xirasola. 


sábado, 19 de noviembre de 2016

"NACÍN SENDO SOMBRA"


Non sei de luz, porque nacín sendo sombra.

Din que son negra, escura, malévola, retorta.

Non teño dereito a ser recordada de outra forma.





Non sei de agarimos, nin de apertas, nin de tanxentes.

Tan só coñezo líneas rectas.

Paralelas que, por máis que o intenten, non se achegan nunca a túa vida.



Sei de ausencia. De dor. De feridas.

De no ser quen de cumprir coas expectativas.

Tamén sei dese amor que non é amor, senon obriga.



Sei que xamais verás luz en min, artificial ou propia,

Aínda que me pinte de vermello, laranxa ou amarelo,

sempre serei un ser carente de cor.

Porque nacín sendo sombra e as sombras non brillan.


NACÍ SIENDO SOMBRA. (Traducción. Texto original en gallego)



No sé de luz, porque nací siendo sombra.

Dicen que soy negra, oscura, malévola, retorcida.

No tengo derecho a ser recordada de otra forma.



No sé de cariños, ni de abrazos, ni de tangentes.

Tan sólo conozco líneas rectas.

Paralelas que, por más que lo intenten, no se acercan nunca a tu vida.



Sé de ausencias. De dolor. De heridas.

De no ser quien de cumplir con las expectativas.

También sé de ese amor que no es amor, si no obligación.



Sé que jamás verás en mi luz, artificial o propia.

Aunque me pinte de rojo, naranja o amarillo,

siempre seré un ser carente de color.



Porque nací siendo sombra y las sombras no brillan.



                                 
                                          Paula Xirasola. 

jueves, 16 de junio de 2016

A PEDRA CAMPÁ. FINALISTA NA II EDICIÓN DO CONCURSO "O OUTONO NAS ILLAS" DE NARRACIÓN CURTA ORGANIZADO POLO PARQUE NACIONAL DAS ILLAS ATLÁNTICAS.

         O barco avanza tragando as ondas ao seu paso coma unha quenlla famenta. A bruma estende por toda a ría de Vigo o seu manto de tule gris, fachendosa de roubarlle o protagonismo á sempre presente liña do horizonte que hoxe está oculta entre bastidores. E como banda sonora a esta escena silencio. Un silencio que só rompe cando as vagas estalan en proa. Un silencio que inquieta e incomoda. Que reina nun barco ateigado de xente cara ás illas Cíes, onde a ledicia característica do traxecto hoxe non existe.

Tal vez este frío outono apagou a nosa ilusión e, como as follas das árbores, luce murcha no chan. Ou se cadra as baixas temperaturas pesan máis có benestar que produce realizar unha boa obra. O caso e que ninguén fala. Ningunha boca emite unha soa palabra.

O barco reduce a marcha. Vai encallando no peirao de Rodas e, a medida que nos achegamos a terra, comezan a debuxarse os sorrisos nos rostros como se as Illas Cíes os invocasen. O arquipélago dos Deuses móstrase esplendoroso ante os nosos ollos marabillándonos como o primeiro día. Agora si, a ledicia é evidente.

Baixamos do barco en ringleira cargando coas nosas mochilas. Avanzamos pola pasarela sobre as milenarias dunas e entramos no camiño de terra que conduce ao dique, punto de encontro artificial das illas de Monteagudo e Faro.

Camiño pensando no paradoxal que resulta a nosa visita. Aqueles que no seu día destruímos, hoxe dedicámonos a reparar o dano inflixido. Esforzos en balde, as Cíes xamais volverán ser sotobosque e rocha.

Os primeiros voluntarios xa están a cruzar o dique e amontóanse ao redor da Lagoa dos nenos para sacar fotos cos seus móbiles. Tal vez viron un peixe ou a  Píllara das dunas, a famosa ave que só aniña alí e que por iso está valada a lagoa e xa non se pode un bañar nela. Ese remanso é caldo de cultivo, un lugar ideal para que a vida flúa. A auga entra polos sumidoiros naturais que quedaron tras a construción do dique que une as dúas illas formando un mar interior onde as especies atopan abrigo e acubillo. Achégome e observo cara a onde apuntan os dedos. No fondo da lagoa un polbo deslízase entre as rochas. Os seus tentáculos móvense ao unísono, semellan os pinceis dun artista que dá vida ao seu lenzo sen présa.

De súpeto escóitase un estrondo. O ceo encapotado roxe lanzando a súa advertencia: ou nos damos présa ou chegaremos ás casas empapados. En cuestión de segundos rómpese a ringleira e botamos todos a correr como unha manda desbocada. Tento ir ao trote e avanzar a carón do resto pero é imposible. Creo que me vai saír o corazón do peito.

Mentres recupero a respiración comeza a chover. As pingas traen consigo un murmurio. Non, non é un murmurio. Se cadra o son dunha campá? Agudizo un pouco o oído. Un calafrío percorre o meu corpo. Parecen badaladas… Badaladas e berros! Asustado miro cara a todos os lados, non hai nada que explique o que rexistraron os meus oídos. Salvo no ceo.  As gaivotas, verdadeiras donas das Cíes, sobrevoan a miña cabeza para agocharse nas rochas de Alto Príncipe. O que fai o maxín!

Media hora máis tarde chego pingando. Os compañeiros xa están instalados e atrincheirados, non queda nin unha cama libre. Tócame durmir so na casa do fondo. 

Coma sempre reunímonos para cear no bar. Comentamos o plan da próxima xornada. A tarefa consiste en eliminar as concentracións da Arctotheca calendula, unha especie de margarida que invadiu as Cíes. Para iso dividirémonos en tres grupos: uns no cámping, outros nas proximidades de Alto Príncipe e outros na zona da Pedra da Campá.

Ao mencionar a Pedra da Campá un habitante da illa que está no bar érguese e berra "Estades tolos? No outono non se sobe á Pedra da Campá e moito menos con tormenta. A Santa Compaña entra polo buraco e leva todo o que pilla por banda". Algúns rin, outros contestan “Xa tardaba en saír a relucir a superstición dos nativos”. O home nin se inmuta. Apura o viño e marcha rosmando pola porta. Seguimos ao noso coma se nada.

Tras perder a conta das cervexas que levo, decido retirarme. Ao día seguinte hai que traballar duro e eu xa estou un pouco vello para ir de renganche.  A miña casa esta fría a falta de humanidade que a encha pero non me importa, vin ben abrigado e co saco de alta montaña. A cabeza dáme voltas, os ollos pésanme tanto que se pechan sen previo aviso.

Esperto asustado. Escoitei ruídos. Miro ao meu redor, o cuarto está totalmente ás escuras, só se ven parcialmente as árbores a través das cortinas. Non hai ninguén. Sería un pesadelo. Pero antes de que poida virarme para seguir durmindo as miñas pupilas volven á fiestra. Alí abaixo, no terreo do cámping, hai luces. Luces amarelas que se moven en ringleira.

Trato de convencerme a min mesmo de que serán os rapaces facendo das súas. Pero estou asustado e máis agora que os meus ollos se afixeron á escuridade e atoparon unha figura humana pegada á miña porta. Non podo verlle a cara baixo a carapucha pero sei que me mira. De súpeto empeza a andar cara min. Cada vez está máis preto, e máis preto.

Aterrorizado berro con todas as miñas forzas. As luces acéndense de golpe entre gargalladas. Xa sabía eu! Os rapaces e as súas novatadas! Sóltolles un pequeno sermón, piden desculpas, vanse para as súas casas, apago a luz e quedo durmido.

Ao día seguinte son o centro dos chismes do almorzo. De feito, metéronme no grupo da Pedra da Campá. Tras encher ben o estómago, armámonos de luvas, bolsas, pas e paciencia. A  Arctotheca calendula é unha flor tan especial que como non arrinques todas, centímetro a centímetro, nun par de meses volve a invadilo todo.

Sento nun recuncho, preto dunhas rochas ás que chaman “O anfiteatro”. Teño ante min A Pedra da Campá, unha enorme pedra cun buraco no medio dende o que se pode ver o océano. Hai mil historias sobre ela. Algúns din que no seu día había unha campá para avisar aos barcos e evitar que chocasen contra o arquipélago; outros contan que dende alí o pirata Francis Drake tocaba o seu tambor para aterrorizar a todo aquel que se achegase cando se refuxiou nas illas; os nativos da illa nin se achegan por medo á Santa Compaña. Din que os días de tormenta poden escoitarse as badaladas do purgatorio e os berros das almas que levaron con ela.  Sigo buscando na miña mente máis historias mentres arrinco a Arctotheca calendula.

O ceo está a cubrirse, cada vez vexo menos. A néboa matinal volveuse máis espesa. Escoito un par de tronos. Ergo a cabeza e miro ao meu redor. Non hai ninguén. De seguro que agora vén a broma.

Observo a Pedra da Campá. Co primeiro raio aparece flotando unha silueta branca con carapucha cunha vela acesa tras do buraco. Semella unha ánima da Santa Compaña. Coa néboa non pillo o truco pero a verdade é que está ben logrado. Río para os meus adentros. Observo o camiño. Entre as árbores que o bordean vexo sombras e luces de velas que se achegan. Volvo mirar cara á Pedrá da Campá. Alí segue a ánima flotando. De súpeto aparece outra, e outra, e outra, e outra! Tantas que tapan o buraco e xa non se pode ver o océano. É unha visión tan macabra e diabólica que instintivamente empezo a correr cara ao camiño de terra. Ao chegar ao cruce comezan a saír máis pola dereita, xiro rapidamente á esquerda.
O meu corazón bombea sangue veloz para tratar de non fallar ante as pulsacións que se disparan. Corro case mirando cara atrás. Non é broma! Perségueme a Santa Compaña!

De sócate freo en seco. O camiño desapareceu e transformouse nun abrupto acantilado. Non hai escapatoria. Aos meus pés está o dique que separa Monteagudo da Illa do Faro. Hai alí un home parado. Berro pedindo axuda o máis alto que podo nun intento desesperado. O home mira cara arriba. Non podo crelo! Ese home que está abaixo... son eu!

As pingas traen consigo un murmurio. Non, non é un murmurio. Son as badaladas do purgatorio e os berros do home que se afoga no dique, arrastrado por unha onda.


LA PIEDRA DE LA CAMPANA. FINALISTA EN LA II EDICIÓN DEL CONCURSO "O OUTONO NAS ILLAS" ORGANIZADO POR EL PARQUE NACIONAL DE LAS ISLAS ATLÁNTICAS. (Traducción al castellano, texto original en gallego)

El barco avanza tragándose las olas a su paso como un tiburón hambriento. La bruma extiende por toda la ría de Vigo su manto de tul gris orgullosa de robarle el protagonismo a la siempre presente línea del horizonte que hoy está oculta entre bastidores. Y como banda sonora a esta escena silencio. Un silencio que solo se rompe cuando las ondas estallan en proa. Un silencio que me inquieta y me incomoda. Que reina en un barco repleto de gente rumbo a las Islas Cíes donde la alegría característica del trayecto hoy no existe

Tal vez con este frío otoño apagó nuestra ilusión y, como las hojas de los árboles, luce mustia y marchita. O puede que las bajas temperaturas pesen más que el bienestar que produce realizar una buena obra de forma altruista. Nadie habla. Ninguna boca emite ni una sola palabra.

El barco reduce la marcha. Poco a poco va encallando en el muelle de Rodas y a medida que nos acercamos a tierra comienzan a dibujarse las sonrisas en los rostros como si las Islas Cíes las invocaran. El archipiélago de los Dioses se muestra esplendoroso ante nuestros ojos maravillándonos como el primer día. Ahora sí, la alegría se hace evidente.

Bajamos del barco en fila india cargando con nuestras mochilas. Avanzamos por la pasarela sobre las milenarias dunas y nos adentramos en el camino de tierra que conduce al rompeolas, punto de encuentro artificial de Monteagudo y Faro.

Camino pensando en lo paradójica que resulta nuestra visita. Aquellos que en su día destruimos hoy nos dedicamos a reparar el daño infligido. Esfuerzos en vano, Cíes jamás volverá a ser roca y sotobosque. 

Los primeros voluntarios ya están cruzando el dique y se amontonan en la “Lagoa dos nenos” para sacar fotos con sus móviles. Tal vez hayan visto un pez  o la “Pillara de las dunas”, el ave que sólo anida ahí y que por ello se encuentra vallada la laguna. Ese remanso es caldo de cultivo, un lugar ideal para que la vida fluya. El agua entra por una especie de sumideros naturales que quedaron tras la construcción del dique que une las dos islas formando una especie de mar interior donde las especies encuentran abrigo y cobijo.  Me acerco y observo hacia donde apuntan los dedos. En el fondo de la laguna un pulpo se desliza entre las rocas. Sus tentáculos se mueven al unísono, parecen las cerdas de un pincel de un artista que da vida a su lienzo sin prisa.

De pronto se escucha un estruendo. El cielo encapotado ruge y grita, lanzando su advertencia : o nos damos prisa o llegaremos a las casas empapados. En cuestión de segundo se rompe la fila y echamos todos a correr como una manada desbocada. Intento avanzar a trote y al lado del resto pero es imposible. Creo que me va a salir el corazón disparado. 

 Mientras recupero la respiración comienza a llover. Las gotas traen consigo un murmullo. No, no es un murmullo. ¿Tal vez el tañido de una campana? Agudizo un poco el oído. Un escalofrío recorre mi cuerpo ¡Parecen campanadas y gritos!  Asustado miro hacia todos lados, no hay nada que explique lo que han registrado mis oídos. Salvo en el cielo.  Las gaviotas, verdaderas dueñas de Cíes sobrevuelan mi cabeza para esconderse en las rocas de Alto Príncipe. ¡Lo que hace la imaginación!

Media hora más tarde llego empapado. Los compañeros ya están totalmente instalados y atrincherado, no queda ni una cama libre. Me toca dormir solo en la casa del fondo. 

Como siempre, nos reunimos todos para cenar en el bar. Comentamos el plan de la próxima  jornada. La tarea consiste en eliminar las concentraciones arctotheca caléndula una especie de margarita que ha invadido Cíes. Para ello nos dividiremos en tres grupos: unos en el camping, otros en las inmediaciones de Alto Príncipe y otros, en la zona da Piedra de la Campana 

Al mencionar esta zona un isleño que está en el bar se levanta y grita "¿Estáis locos? En otoño no se sube a Piedra de la Campana y mucho menos en días de tormenta. La santa compaña entra por el agujero y se lleva a todo el que pilla por banda". Algunos se ríen, otros contestan “Ya salió a relucir la superstición de los nativos”. El hombre ni se inmuta ante las burlas. Apura el vino y se va rumiando por la puerta. Seguimos a los nuestro como si nada.

Tras perder la cuenta de las cervezas que llevo decido retirarme. Al día siguiente, hay que trabajar duro  y yo ya soy un poco viejo para ir de renganche. Mi casa esta fría a falta de humanidad que la llene pero no me importa, he venido bien abrigado y con el saco de alta montaña. La cabeza me da vueltas, los ojos me pesan tanto que se cierran sin previo aviso.

Despierto exaltado, asustado. He escuchado ruidos. Miro a mi alrededor la habitación está totalmente a oscuras, solo se ven parcialmente los árboles a través de las cortinas. No hay nadie. Sería una pesadilla. Pero antes de que pueda girarme para seguir durmiendo mis pupilas vuelven a la ventana. Allí abajo, en el terreno del camping, hay luces, luces amarillas que se mueven en fila.

Trato de convencerme a mí mismo de que serán los chavales haciendo de las suyas. Pero estoy asustado y más ahora que mis ojos se han acostumbrado a la oscuridad y han descubierto una figura humana pegada a mi puerta. No puedo verle la cara, porque está bajo una capucha pero sé que me mira. De pronto empieza a andar hacia mí. Cada vez está más cerca, y más cerca.

         Aterrorizado grito con todas mis fuerzas. Las luces se encienden de golpe entre carcajadas. ¡Ya sabía yo! ¡Los chavales y sus novatadas! Les suelto un pequeño sermón, me piden disculpas, se van a sus casas, apago la luz y me quedo dormido.

Al día siguiente soy la comidilla en el desayuno. De hecho me metieron en el grupo de Piedra de la Campana. Tras llenar bien el estómago nos armamos de guantes, bolsas, palas y paciencia. La arctotheca es una flor tan especial que como no las arranques todas, centímetro a centímetro, en unos meses vuelve a invadirlo todo.

Me siento en una esquina, cerca de unas piedras a las que llaman “El anfiteatro”. Tengo ante mí La Piedra de la Campana, Una enorme piedra con un agujero en el medio desde el que se puede ver el océano. Hay mil historias. Algunos dicen en su día había una campana, para avisar a los barcos y evitar que chocaran contra el archipiélago; otros cuentan que era desde donde Francis Drake tocaba su tambor para aterrorizar a quien se acercase cuando se refugió en las islas; los isleños ni se acercan por miedo a la Santa Compaña. Dicen que los días de tormenta se pueden oír las campanadas del purgatorio y los gritos de las almas que se llevaron con ella.  Sigo buscando en mi mente más historias al respecto mientras arranco la arctotheca.

El cielo se está cubriendo, cada vez veo menos. La niebla matinal se ha vuelto más espesa. Escucho un par de truenos. Levanto la cabeza y observo a  mi alrededor. No hay nadie. Seguro que ahora viene la broma de turno.

Observo la Piedra de la Campana. Con el primer rayo aparece flotando una silueta blanca con capucha y una vela encendida tras el agujero. Parece un ánima de la Santa Compaña. Con la niebla no pillo el truco pero la verdad es que está logrado. Me río para mis adentros. Observo el camino. Entre los que lo árboles que lo bordean veo sombras y luces de velas que se acercan. 

Vuelvo a mirar hacia a la Piedra de la Campana. Ahí sigue el ánima flotando. De pronto aparece otro, y otro y otro ¡y otro! Tantos que tapan el agujero y ya no se puede ver el océano. Es una visión tan macabra y diabólica que instintivamente empiezo a correr hacia el camino de tierra. Al llegar al cruce comienzan a salir más por la derecha, giro rápidamente a la izquierda. Mi corazón bombea sangre veloz para tratar de no fallar ante las pulsaciones que se disparan. Corro casi mirando hacia atrás. ¡No es una broma! ¡La Santa Compaña me persigue!

De pronto freno en seco. El camino ha desaparecido y se ha transformado en un abrupto acantilado. No hay escapatoria. A mis pies está el dique que separa Monteagudo de la Isla del Faro. Ahí hay un hombre parado. Grito “socorro” lo más alto que puedo en un intento desesperado. El hombre mira hacia arriba. No puedo creerlo. Ese hombre que está abajo… ¡soy yo!

Las gotas traen consigo un murmullo. No, no es un murmullo. Son las campanadas del purgatorio y los gritos del hombre que se ahoga en el dique, arrastrado por una ola.



domingo, 12 de junio de 2016

A PARTE POLO TODO. 1er PREMIO DA XI EDICIÓN DE RELATOS CURTIS.

                                          
Día 1

“Querida filla.

Escríboche esta carta dende o outro lado da fiestra porque non penso moverme de aquí ata que saias. Virei mañá, e pasado, e todo o tempo que faga falta! Que para iso son a túa nai e as nais non temos límite cando se trata de amar aos nosos fillos.

Sei que esta situación gústache tan pouco como a min, pero prégoche que sexas forte, porque se todo sae ben dentro dun par de días xa me deixarán pasar e poderemos darnos un deses abrazos de oso, en lugar de xuntar palma con palma a través deste frío cristal que nos separa. Acouga miña ruliña, todo vai saír ben, xa o verás. A túa nai que te quere ate o infinito e mais alá”.

Día 2

“Querida filla. 

Hoxe tes mellor cara, aínda que os teus beizos seguen sen ser quen de lucir o fermoso sorriso que tes, que é como o sol abríndose paso entre as nubes. Anxelical e iridescente.

Mais non perdo a esperanza. Seguro que as comisuras dos teus labios véñense arriba cando vexas o agasallo que che trouxen. Son uns leggins azuis, deses que tanto che gustan, rechamangueiros coma eles sos. Cada día terás unha nova prenda que forma a parte dun todo que terás que adiviñar. Coma fan no programa que víamos xuntas despois do xantar, para non perder o costume. Imos ver canto tardas en descubrir de que se trata!”.

Día 3

“Querida filla. 

Hoxe volves a ter esa cara lánguida e gris do outro día pero cando vexas o que che trouxen seguro que te cambia. Son unhas botas vermellas de charón, tan fermosas e bonitas que vas namorar delas! Son unha pista máis do noso xogo. Espero impaciente as túas premisas e conxecturas. Coido que xa terás unhas cantas agochadas no teu maxín.

Ánimo neniña. Mañá volverei cun novo agasallo para ti.”

Día 4

“Querida filla.

 Esta tarde non podo verte. Din que estás mal e que por iso non tes permitidas as visitas . Quedarei aquí ata que me boten, poñendo olliños de mágoa a ver se con sorte conmovo a algún destes. Pero non penses que me esquecín do noso. Hoxe traio para ti unha camiseta que fai xogo coas botas e cos leggins, porque é das dúas cores e ten un símbolo dourado no centro. Vaite encantar, non teño dúbida.

Quérote moito parrula”.

Día 5

“Querida filla. 

Outro día máis que non me deixan verte. Acaban de dicirme que por moito que quede aquí sentada non te traerán, xa que estas baixo réxime de illamento. Así que dinlles o teu agasallo para que cho leven. É a pista final do noso xogo da parte polo todo. Agora si que vas saber de que se trata. Gustaríame verte a cara cando o recibas por se asoma ao fin o teu sorriso, pero parece que vai ser imposible.

Mañá volvo a verte. Non esquezas que estou contigo e que te quero moito pequerrecha”.

Día 6

“Querida filla. 

Quixera poder escribirche mais animada pero vendo esas cortinas pechas xa non sei que pensar. Levo quince minutos esperando e nada! Estou inqueda e preocupada. Parece que ven canda min á enfermeira, logo sigo escribíndote a carta”.

-Señora Bugallo?
-Si?
-Deixou esta nota enriba da almofada. Sinto moito, moitísimo señora Bugallo.

“Querida mamá
Xa fun quen de descifrar a adiviña. A capa era una pista demasiado clara! É un traxe fermosísimo, pero non comprendo como non o levas ti. Merécelo máis ca min!

Ti es quen de amarrar as bágoas tras os ollos para que eu non as vexa. Es capaz de sentar horas nunha cadeira, aguantar a dor durante días, e atravesar as paredes coa mente para axudarme a loitar contra a leucemia. Non hai dúbida. Tes poderes! Es unha supermuller, a máis grande das superheroínas!


Non esteas triste. Non baixes nunca a cabeza! Mira sempre cara arriba. Porque se cadra, un destes días, atópasme sucando o ceo coa miña capa vermella afastando as nubes o meu paso para amosarte todos os sorrisos que che debo”. 

                                    
Adicado a Eva Aral.

Paula Xirasola.

LA PARTE POR EL TODO. 1er PREMIO DE LA XI EDICIÓN DE RELATOS CURTIS. (Texto original en Gallego)

Día 1
“Querida hija.
Te escribo esta carta desde el otro lado de la ventana porque no pienso moverme de aquí hasta que salgas. Vendré mañana. Y pasado. ¡Y todo el tiempo que haga falta! Que para eso soy tu madre y las madres no tenemos límite cuando se trata de amar a nuestros hijos.
Sé que esta situación te gusta tan poco como a mí, pero te ruego que seas fuerte, porque si todo sale bien dentro de un par de días ya me dejarán pasar y podremos darnos uno de esos abrazos de oso, en lugar de juntar palma con palma a través de este frío cristal que nos separa. Calma mi ruliña. Todo va a salir bien. Ya lo verás. Tu madre que te quiere hasta el infinito y más allá.”

Día 2
“Querida hija.
Hoy tienes mejor cara, aunque tu boca sigue sin ser capaz de lucir la hermosa sonrisa que tienes, que es como el sol abriéndose paso entre las nubes. Angelical e iridiscente.
Mas no pierdo la esperanza. Seguro que las comisuras de tus labios se vienen arriba cuando veas el regalo que te traje. Son unos leggins azules, de esos que tanto te gustan, extravagantes como ellos solos. 
Cada día tendrás una nueva prenda que forma la parte de un todo que tendrás que adivinar. Como hacen en el programa que veíamos juntas después de comer, para no perder la costumbre. ¡Vamos a ver cuanto tardas en descubrir de que se trata!”

Día 3
“Querida hija.
Hoy vuelves a tener esa cara lánguida y gris del otro día pero cuando veas lo que te traje seguro que te cambia. Son unas botas rojas de charol, tan hermosas y bonitas que te vas a enamorar de ellas. Son una pista más de nuestro juego. Espero impaciente tus premisas y conjeturas. Supongo que ya tendrás unas cuantas escondidas en tu cabeza.
Ánimo mi niña. Mañana volveré con un nuevo regalo para ti.”

Día 4
“Querida hija.
Esta tarde no puedo verte. Dicen que estás mal y que por eso no tienes permitidas las visitas . Me quedaré aquí hasta que me echen, poniendo ojitos de pena a ver si, con suerte, conmuevo a alguno de estos. Pero no pienses que me olvidé de lo nuestro. Hoy traigo para ti una camiseta que hace juego con las botas y los leggins, porque es de los dos colores y tiene un símbolo dorado en el centro. Te va a encantar, no tengo duda.
Te quiero mucho parrula.”

Día 5
“Querida hija.
Otro día más que no me dejan verte. Acaban de decirme que por mucho que me quede aquí sentada no te traerán, ya que estas bajo régimen de aislamiento. Así que les dí tu regalo para que te lo lleven. Es la pista final de nuestro juego de la parte por el todo. Ahora sí que vas a saber de que se trata. Me gustaría verte la cara cuando lo recibas por si se asoma al fin tu sonrisa... Pero parece que va a ser imposible.
Mañana vuelvo a verte. No olvides que estoy contigo y que te quiero mucho pequeña.”

Día 6
“Querida hija.
Quisiera poder escribirte más animada pero viendo esas cortinas cerradas ya no sé que pensar. Llevo quince minutos esperando y nada. Estoy inquieta y preocupada. Parece que viene hacia mi la enfermera, luego sigo escribiéndote la carta.”
-Señora Bugallo?
-Sí?
-Dejó esta nota encima de la almohada. Lo siento mucho. Muchísimo señora Bugallo.
“Querida mamá
Ya fui capaz de descifrar la adivinanza. ¡La capa era una pista demasiado clara! Es un traje hermosísimo, pero ¡no comprendo como no lo llevas tu!. ¡Lo mereces más que yo! 
Tú eres capaz de amarrar las lágrimas tras los ojos para que yo no las vea. De sentarte horas en una silla, de aguantar el dolor durante días, y atravesar las paredes con la mente para ayudarme a luchar contra mi leucemia. No hay duda. ¡Tienes poderes! ¡Eres una supermujer, la más grande de las superheroínas!

No estés triste. ¡No bajes nunca la cabeza! Mira siempre hacia arriba. Porque tal vez, un día de estos, me encuentras surcando el cielo con mi capa roja, apartando las nubes mi paso, para mostrarte todas las sonrisas que te debo.”


Dedicado a Eva Aral. Una superheroína anónima que no se dio por vencida nunca.
 



Paula Xirasola,
                                   

martes, 10 de mayo de 2016

"O XENIO QUE NON FOI FIGURA" 1er PREMIO DO CONCURSO A CIENCIA QUE CONTA 2016.


As noites vestían de verde esperanza nos seus ollos. Os soños non existían. So fórmulas bailando na súa cabeza, debuxando o pentagrama dunha melodía tan perfecta como efémera que, coa chegada da aurora, remataría no lixo exiliada e incompleta.

Se cadra, era máis doado atopar o punto inicial da Banda de Moebius que lidar con aquel crebacabezas de cifras e letras sen sentido. Porque cada día, Enigma mudaba de pel e renacía cunha cara distinta.

As veces, o cansazo e a fame causaban estragos e facían voar polo aire as mesas e as cadeiras. Collidas da man, frustración e ira tentaban derrubar ao intrépido xenio, coma os nazis botando aos cazas dos aliados do ceo. Mais el non desistía. Aínda que as cartas non fosen boas. Non tiña pensado erguerse da mesa ate gañarlle a partida a esa sombra que pretendía engulir dun só bocado a toda Europa.

Pasou moitas noites esfollando margaridas no seu maxín, ate que ao fin o código apareceu espido ante el. Fráxil e indefenso. Coma un neonato que tras moito esforzo é arrincado da placenta materna.

Estados Unidos anotouse o tanto. Eisenhower cubriuse de gloria. Todos eles heroes a medias. En realidade foi Alan Turing quen, armado da súa mente marabillosa, puxo o punto e final a esa guerra.

Mais o xenio morreu sen ser figura. Porque o cianuro da mazá coa que acabou coa súa vida, foi mais agradecido que aquela sociedade rancia e enferma.

Paula Xirasola.

A fermosa e brillante dramatización de “O xenio que non foi figura” realizada por Manuel Vicente coa locución de Anxo Quintela pode escoitarse na seguinte ligazón.


                   






"EL GENIO QUE NO FUE FIGURA". 1er PREMIO DEL CONCURSO "A CIENCIA QUE CONTA" 2016 (Traducción al español. Texto original en gallego)

Las noches vestían de verde esperanza en sus ojos. Los sueños no existían. Solo fórmulas bailando en su cabeza, dibujando el pentagrama de una melodía tan perfecta cómo efímera que, con la llegada de la aurora, finalizaría en la basura exiliada e incompleta.

Tal vez, era más fácil encontrar el punto inicial de la Banda de Moebius que lidiar con aquel rompecabezas de cifras y letras sin sentido. Porque cada día, Enigma cambiaba de piel y renacía con una cara distinta.

A veces, el cansancio y el hambre causaban estragos y hacían volar por los aires a las mesas y a las sillas. Cogidas de la mano, frustración e ira intentaban derribar al intrépido genio, como los nazis echando a los cazas de los aliados del cielo. Mas él no desistía. Aunque las cartas no fueran buenas. No tenía pensado levantarse de la mesa hasta ganarle la partida a esa sombra que pretendía devorar de un sólo bocado a toda Europa.

Pasó muchas noches deshojando margaritas en su cabeza, hasta que al fin el código apareció desnudo ante él. Frágil e indefenso. Como un neonato que tras mucho esfuerzo es arrancado de la placenta materna.

Estados Unidos se anotó el tanto. Eisenhower se cubrió de gloria. Todos ellos héroes a medias. En realidad fue Alan Turing quien, armado de su mente maravillosa, puso el punto y final a esa guerra.

Mas el genio murió sin ser figura.Porque el cianuro de la manzana que acabó con su vida, fue más agradecido que aquella sociedad rancia e enferma.

Paula Xirasola.


La hermosa y brillante dramatización de "El genio que no fue figura" realizada por Manuel Vicente con la locución de Anxo Quintela puede escucharse en el siguiente enlace. 










"PETERPAN". RELATO PUBLICADO POR LA EDITORIAL ELVIRA EN EL LIBRO ALITERARTE



- Por onde empezo?… 
- Por onde queiras. 

Volve ser luns. Non quero ir ao colexio. Para min estar sentado oito horas nunha cadeira é un auténtico inferno. Como son un bulebule, a miña mestra rífame de seguido sen saber que grazas a ela aumenta máis o desprezo dos meus compañeiros.

As clases son moi aburridas. Xa nada me interesa. Antes levantaba a man cando a profe preguntaba, pero xa non, despois de tantas veces escoitala " alguén máis á parte de Xián?” Agora, para evitar esa resposta non pregunto.

En canto aos exercicios.... tampouco os entrego. Como era tan rápido en rematalos os demais compañeiros enfadábanse pois a mestra non dá tempo para o resto cando termina o primeiro. Dende entón sempre os deixo incompletos. Prefiro un castigo na casa que unha malleira á saída do colexio.

Mais o peor, sen dúbida, é o recreo. Sentado nun recuncho desexo que alguén se achegue ao meu carón. Coa cabeza e os brazos apoiados nos xeonllos miro cara a un lado e ao outro buscando nos ollos dos demais unha mirada amiga. Pero algo no meu interior fai que me comporte coma un turbillón, algo impide que os demais me acepten, algo que non podo controlar.

Eu non quero falar moito, nin rápido, nin saltarme as quendas, nin responder antes de que a miña mestra remate de formular a pregunta. Gustaríame tanto ser un máis e que alguén me escollese nos xogos… aínda que fose de último. Pero é imposible.

A miña mamá di que teño algo que se chama trastorno por déficit de atención e hiperactividade. Xamais poderei ser un simple neno, un neno feliz, un neno que ten amigos, un neno normal. Catro letras me condenan, unhas siglas a modo de etiqueta fatal, TDAH. As bágoas caen dos meus ollos tras media hora eterna de recreo morrendo no intento de ser aceptado. Ninguén se achega. Mañá será igual.

E así paso os días, de luns a venres, desexando que soe o timbre para chegar a casa e perderme nos historias do meu libro favorito, sucando o ceo, xunto a Peterpan. Aínda que ultimamente non teño humor nin para iso. A miña mochila agarda no cuarto. Non quero percorrer outra vez o camiño ao colexio co peso do meu trastorno ás costas. Nin ser máis o motivo das risas, o incomprendido ou o neno solitario. Estou farto! Mais non podo escapar.

A medida que avanzo, o gris das rúas vólvese acorde ao meu estado de ánimo. Subindo Regueiro, atraveso o patio que leva ata Povisa, triste e amoucado. De sócate algo chama a miña atención. Entre os edificios atopo unha cousa que nunca vira, un auténtico arco da vella composto por casiñas de planta baixa debuxan na miña cara un sorriso, coma se a esperanza tomase forma de pequena barriada. As paredes son de todas as cores, rosas, laranxas, amarelas… As xanelas relucentes coma se alguén viñera de limpalas, nas repisas flores radiantes e fermosas aínda sen ser a súa época, e no medio e medio, unha porta entreaberta cun resplandor que chama por min dende a escuridade que asoma por ela.


Ao principio dubido, miro con receo, sinto medo. Mais a curiosidade impúlsame a descubrir o misterio. Atraveso a porta verde e esta péchase ao meu paso, deixándome a escuras, sen ver nada máis que aquela luz iridescente. De súpeto o escintileo achégase a min, cada vez máis e máis e cando xa o teño na punta do meu nariz…Maxia! A luz convértese no heroe da miña infancia. Non dou crédito, estou paralizado, abraiado! Teño ante os meus ollos ao incrible, o inigualable, o verdadeiro Peterpan!

- “Como vai esa vida Xián? Veña, imos sucar o ceo unha vez máis” 

Os meus pés sepáranse do chan. O meu corpo elevase e Peterpan empeza a voar a toda velocidade ao meu redor, semella un mosquito ao que é imposible dar caza. Ao seu paso queda un ronsel de brillantina que vai invadindo todo de luz e que deixa ao descuberto unha morea de nenos perdidos pintando, xogando co balón, escribindo, contando chistes, facendo experimentos e incluso teatro... Hai mais nenos coma min! E todos parecen felices nese lugar fantástico, ideal, no Pais de Nunca Xamais.

- Xián. Xián! 
- Que? Que foi? – contesto 
- Remataches xa de describir como te sentes?
 - Ah... Si. Coido que si. 
- Ben por hoxe abonda. Na próxima sesión o comentamos