"O XENIO QUE NON FOI FIGURA" 1er PREMIO DO CONCURSO A CIENCIA QUE CONTA 2016.

As noites vestían de verde esperanza nos seus ollos. Os soños non existían. So fórmulas bailando na súa cabeza, debuxando o pentagrama dunha melodía tan perfecta como efémera que, coa chegada da aurora, remataría no lixo exiliada e incompleta.

Se cadra, era máis doado atopar o punto inicial da Banda de Moebius que lidar con aquel crebacabezas de cifras e letras sen sentido. Porque cada día, Enigma mudaba de pel e renacía cunha cara distinta.

As veces, o cansazo e a fame causaban estragos e facían voar polo aire as mesas e as cadeiras. Collidas da man, frustración e ira tentaban derrubar ao intrépido xenio, coma os nazis botando aos cazas dos aliados do ceo. Mais el non desistía. Aínda que as cartas non fosen boas. Non tiña pensado erguerse da mesa ate gañarlle a partida a esa sombra que pretendía engulir dun só bocado a toda Europa.

Pasou moitas noites esfollando margaridas no seu maxín, ate que ao fin o código apareceu espido ante el. Fráxil e indefenso. Coma un neonato que tras moito esforzo é arrincado da placenta materna.

Estados Unidos anotouse o tanto. Eisenhower cubriuse de gloria. Todos eles heroes a medias. En realidade foi Alan Turing quen, armado da súa mente marabillosa, puxo o punto e final a esa guerra.

Mais o xenio morreu sen ser figura. Porque o cianuro da mazá coa que acabou coa súa vida, foi mais agradecido que aquela sociedade rancia e enferma.

Paula Xirasola.

A fermosa e brillante dramatización de “O xenio que non foi figura” realizada por Manuel Vicente coa locución de Anxo Quintela pode escoitarse na seguinte ligazón.

http://www.ivoox.com/relato-cqc-16-o-xenio-non-foi-audios-mp3_rf_11449595_1.html