"PETERPAN". RELATO PUBLICADO POR LA EDITORIAL ELVIRA EN EL LIBRO ALITERARTE

- Por onde empezo?… 

- Por onde queiras. 

Volve ser luns. Non quero ir ao colexio. Para min estar sentado oito horas nunha cadeira é un auténtico inferno. Como son un bulebule, a miña mestra rífame de seguido sen saber que grazas a ela aumenta máis o desprezo dos meus compañeiros.

As clases son moi aburridas. Xa nada me interesa. Antes levantaba a man cando a profe preguntaba, pero xa non, despois de tantas veces escoitala " alguén máis á parte de Xián?” Agora, para evitar esa resposta non pregunto.

En canto aos exercicios.... tampouco os entrego. Como era tan rápido en rematalos os demais compañeiros enfadábanse pois a mestra non dá tempo para o resto cando termina o primeiro. Dende entón sempre os deixo incompletos. Prefiro un castigo na casa que unha malleira á saída do colexio.

Mais o peor, sen dúbida, é o recreo. Sentado nun recuncho desexo que alguén se achegue ao meu carón. Coa cabeza e os brazos apoiados nos xeonllos miro cara a un lado e ao outro buscando nos ollos dos demais unha mirada amiga. Pero algo no meu interior fai que me comporte coma un turbillón, algo impide que os demais me acepten, algo que non podo controlar.

Eu non quero falar moito, nin rápido, nin saltarme as quendas, nin responder antes de que a miña mestra remate de formular a pregunta. Gustaríame tanto ser un máis e que alguén me escollese nos xogos… aínda que fose de último. Pero é imposible.

A miña mamá di que teño algo que se chama trastorno por déficit de atención e hiperactividade. Xamais poderei ser un simple neno, un neno feliz, un neno que ten amigos, un neno normal. Catro letras me condenan, unhas siglas a modo de etiqueta fatal, TDAH. As bágoas caen dos meus ollos tras media hora eterna de recreo morrendo no intento de ser aceptado. Ninguén se achega. Mañá será igual.

E así paso os días, de luns a venres, desexando que soe o timbre para chegar a casa e perderme nos historias do meu libro favorito, sucando o ceo, xunto a Peterpan. Aínda que ultimamente non teño humor nin para iso. A miña mochila agarda no cuarto. Non quero percorrer outra vez o camiño ao colexio co peso do meu trastorno ás costas. Nin ser máis o motivo das risas, o incomprendido ou o neno solitario. Estou farto! Mais non podo escapar.

A medida que avanzo, o gris das rúas vólvese acorde ao meu estado de ánimo. Subindo Regueiro, atraveso o patio que leva ata Povisa, triste e amoucado. De sócate algo chama a miña atención. Entre os edificios atopo unha cousa que nunca vira, un auténtico arco da vella composto por casiñas de planta baixa debuxan na miña cara un sorriso, coma se a esperanza tomase forma de pequena barriada. As paredes son de todas as cores, rosas, laranxas, amarelas… As xanelas relucentes coma se alguén viñera de limpalas, nas repisas flores radiantes e fermosas aínda sen ser a súa época, e no medio e medio, unha porta entreaberta cun resplandor que chama por min dende a escuridade que asoma por ela.

Ao principio dubido, miro con receo, sinto medo. Mais a curiosidade impúlsame a descubrir o misterio. Atraveso a porta verde e esta péchase ao meu paso, deixándome a escuras, sen ver nada máis que aquela luz iridescente. De súpeto o escintileo achégase a min, cada vez máis e máis e cando xa o teño na punta do meu nariz…Maxia! A luz convértese no heroe da miña infancia. Non dou crédito, estou paralizado, abraiado! Teño ante os meus ollos ao incrible, o inigualable, o verdadeiro Peterpan!

- “Como vai esa vida Xián? Veña, imos sucar o ceo unha vez máis” 

Os meus pés sepáranse do chan. O meu corpo elevase e Peterpan empeza a voar a toda velocidade ao meu redor, semella un mosquito ao que é imposible dar caza. Ao seu paso queda un ronsel de brillantina que vai invadindo todo de luz e que deixa ao descuberto unha morea de nenos perdidos pintando, xogando co balón, escribindo, contando chistes, facendo experimentos e incluso teatro... Hai mais nenos coma min! E todos parecen felices nese lugar fantástico, ideal, no Pais de Nunca Xamais.

- Xián. Xián! 

- Que? Que foi? – contesto 

- Remataches xa de describir como te sentes?

 - Ah... Si. Coido que si. 

- Ben por hoxe abonda. Na próxima sesión o comentamos