Xirasola y sus historias: A PARTE POLO TODO. 1er PREMIO DA XI EDICIÓN DE RELATOS CURTIS.

Día 1

“Querida filla.

Escríboche esta carta dende o outro lado da fiestra porque non penso moverme de aquí ata que saias. Virei mañá, e pasado, e todo o tempo que faga falta! Que para iso son a túa nai e as nais non temos límite cando se trata de amar aos nosos fillos.

Sei que esta situación gústache tan pouco como a min, pero prégoche que sexas forte, porque se todo sae ben dentro dun par de días xa me deixarán pasar e poderemos darnos un deses abrazos de oso, en lugar de xuntar palma con palma a través deste frío cristal que nos separa. Acouga miña ruliña, todo vai saír ben, xa o verás. A túa nai que te quere ate o infinito e mais alá”.

Día 2

“Querida filla.

Hoxe tes mellor cara, aínda que os teus beizos seguen sen ser quen de lucir o fermoso sorriso que tes, que é como o sol abríndose paso entre as nubes. Anxelical e iridescente.

Mais non perdo a esperanza. Seguro que as comisuras dos teus labios véñense arriba cando vexas o agasallo que che trouxen. Son uns leggins azuis, deses que tanto che gustan, rechamangueiros coma eles sos. Cada día terás unha nova prenda que forma a parte dun todo que terás que adiviñar. Coma fan no programa que víamos xuntas despois do xantar, para non perder o costume. Imos ver canto tardas en descubrir de que se trata!”.

Día 3

“Querida filla.

Hoxe volves a ter esa cara lánguida e gris do outro día pero cando vexas o que che trouxen seguro que te cambia. Son unhas botas vermellas de charón, tan fermosas e bonitas que vas namorar delas! Son unha pista máis do noso xogo. Espero impaciente as túas premisas e conxecturas. Coido que xa terás unhas cantas agochadas no teu maxín.

Ánimo neniña. Mañá volverei cun novo agasallo para ti.”

Día 4

“Querida filla.

Esta tarde non podo verte. Din que estás mal e que por iso non tes permitidas as visitas . Quedarei aquí ata que me boten, poñendo olliños de mágoa a ver se con sorte conmovo a algún destes. Pero non penses que me esquecín do noso. Hoxe traio para ti unha camiseta que fai xogo coas botas e cos leggins, porque é das dúas cores e ten un símbolo dourado no centro. Vaite encantar, non teño dúbida.

Quérote moito parrula”.

Día 5

“Querida filla.

Outro día máis que non me deixan verte. Acaban de dicirme que por moito que quede aquí sentada non te traerán, xa que estas baixo réxime de illamento. Así que dinlles o teu agasallo para que cho leven. É a pista final do noso xogo da parte polo todo. Agora si que vas saber de que se trata. Gustaríame verte a cara cando o recibas por se asoma ao fin o teu sorriso, pero parece que vai ser imposible.

Mañá volvo a verte. Non esquezas que estou contigo e que te quero moito pequerrecha”.

Día 6

“Querida filla.

Quixera poder escribirche mais animada pero vendo esas cortinas pechas xa non sei que pensar. Levo quince minutos esperando e nada! Estou inqueda e preocupada. Parece que ven canda min á enfermeira, logo sigo escribíndote a carta”.

-Señora Bugallo?

-Si?

-Deixou esta nota enriba da almofada. Sinto moito, moitísimo señora Bugallo.

“Querida mamá

Xa fun quen de descifrar a adiviña. A capa era una pista demasiado clara! É un traxe fermosísimo, pero non comprendo como non o levas ti. Merécelo máis ca min!

Ti es quen de amarrar as bágoas tras os ollos para que eu non as vexa. Es capaz de sentar horas nunha cadeira, aguantar a dor durante días, e atravesar as paredes coa mente para axudarme a loitar contra a leucemia. Non hai dúbida. Tes poderes! Es unha supermuller, a máis grande das superheroínas!

Non esteas triste. Non baixes nunca a cabeza! Mira sempre cara arriba. Porque se cadra, un destes días, atópasme sucando o ceo coa miña capa vermella afastando as nubes o meu paso para amosarte todos os sorrisos que che debo”.