O barco avanza tragando as ondas ao seu paso coma unha quenlla famenta. A bruma estende por toda a ría de Vigo o seu manto de tule gris, fachendosa de roubarlle o protagonismo á sempre presente liña do horizonte que hoxe está oculta entre bastidores. E como banda sonora a esta escena silencio. Un silencio que só rompe cando as vagas estalan en proa. Un silencio que inquieta e incomoda. Que reina nun barco ateigado de xente cara ás illas Cíes, onde a ledicia característica do traxecto hoxe non existe.
Tal vez este frío outono apagou a nosa ilusión e, como as follas das árbores, luce murcha no chan. Ou se cadra as baixas temperaturas pesan máis có benestar que produce realizar unha boa obra. O caso e que ninguén fala. Ningunha boca emite unha soa palabra.
O barco reduce a marcha. Vai encallando no peirao de Rodas e, a medida que nos achegamos a terra, comezan a debuxarse os sorrisos nos rostros como se as Illas Cíes os invocasen. O arquipélago dos Deuses móstrase esplendoroso ante os nosos ollos marabillándonos como o primeiro día. Agora si, a ledicia é evidente.
Baixamos do barco en ringleira cargando coas nosas mochilas. Avanzamos pola pasarela sobre as milenarias dunas e entramos no camiño de terra que conduce ao dique, punto de encontro artificial das illas de Monteagudo e Faro.
Camiño pensando no paradoxal que resulta a nosa visita. Aqueles que no seu día destruímos, hoxe dedicámonos a reparar o dano inflixido. Esforzos en balde, as Cíes xamais volverán ser sotobosque e rocha.
Os primeiros voluntarios xa están a cruzar o dique e amontóanse ao redor da Lagoa dos nenos para sacar fotos cos seus móbiles. Tal vez viron un peixe ou a Píllara das dunas, a famosa ave que só aniña alí e que por iso está valada a lagoa e xa non se pode un bañar nela. Ese remanso é caldo de cultivo, un lugar ideal para que a vida flúa. A auga entra polos sumidoiros naturais que quedaron tras a construción do dique que une as dúas illas formando un mar interior onde as especies atopan abrigo e acubillo. Achégome e observo cara a onde apuntan os dedos. No fondo da lagoa un polbo deslízase entre as rochas. Os seus tentáculos móvense ao unísono, semellan os pinceis dun artista que dá vida ao seu lenzo sen présa.
De súpeto escóitase un estrondo. O ceo encapotado roxe lanzando a súa advertencia: ou nos damos présa ou chegaremos ás casas empapados. En cuestión de segundos rómpese a ringleira e botamos todos a correr como unha manda desbocada. Tento ir ao trote e avanzar a carón do resto pero é imposible. Creo que me vai saír o corazón do peito.
Mentres recupero a respiración comeza a chover. As pingas traen consigo un murmurio. Non, non é un murmurio. Se cadra o son dunha campá? Agudizo un pouco o oído. Un calafrío percorre o meu corpo. Parecen badaladas… Badaladas e berros! Asustado miro cara a todos os lados, non hai nada que explique o que rexistraron os meus oídos. Salvo no ceo. As gaivotas, verdadeiras donas das Cíes, sobrevoan a miña cabeza para agocharse nas rochas de Alto Príncipe. O que fai o maxín!
Media hora máis tarde chego pingando. Os compañeiros xa están instalados e atrincheirados, non queda nin unha cama libre. Tócame durmir so na casa do fondo.
Coma sempre reunímonos para cear no bar. Comentamos o plan da próxima xornada. A tarefa consiste en eliminar as concentracións da Arctotheca calendula, unha especie de margarida que invadiu as Cíes. Para iso dividirémonos en tres grupos: uns no cámping, outros nas proximidades de Alto Príncipe e outros na zona da Pedra da Campá.
Ao mencionar a Pedra da Campá un habitante da illa que está no bar érguese e berra "Estades tolos? No outono non se sobe á Pedra da Campá e moito menos con tormenta. A Santa Compaña entra polo buraco e leva todo o que pilla por banda". Algúns rin, outros contestan “Xa tardaba en saír a relucir a superstición dos nativos”. O home nin se inmuta. Apura o viño e marcha rosmando pola porta. Seguimos ao noso coma se nada.
Tras perder a conta das cervexas que levo, decido retirarme. Ao día seguinte hai que traballar duro e eu xa estou un pouco vello para ir de renganche. A miña casa esta fría a falta de humanidade que a encha pero non me importa, vin ben abrigado e co saco de alta montaña. A cabeza dáme voltas, os ollos pésanme tanto que se pechan sen previo aviso.
Esperto asustado. Escoitei ruídos. Miro ao meu redor, o cuarto está totalmente ás escuras, só se ven parcialmente as árbores a través das cortinas. Non hai ninguén. Sería un pesadelo. Pero antes de que poida virarme para seguir durmindo as miñas pupilas volven á fiestra. Alí abaixo, no terreo do cámping, hai luces. Luces amarelas que se moven en ringleira.
Trato de convencerme a min mesmo de que serán os rapaces facendo das súas. Pero estou asustado e máis agora que os meus ollos se afixeron á escuridade e atoparon unha figura humana pegada á miña porta. Non podo verlle a cara baixo a carapucha pero sei que me mira. De súpeto empeza a andar cara min. Cada vez está máis preto, e máis preto.
Aterrorizado berro con todas as miñas forzas. As luces acéndense de golpe entre gargalladas. Xa sabía eu! Os rapaces e as súas novatadas! Sóltolles un pequeno sermón, piden desculpas, vanse para as súas casas, apago a luz e quedo durmido.
Ao día seguinte son o centro dos chismes do almorzo. De feito, metéronme no grupo da Pedra da Campá. Tras encher ben o estómago, armámonos de luvas, bolsas, pas e paciencia. A Arctotheca calendula é unha flor tan especial que como non arrinques todas, centímetro a centímetro, nun par de meses volve a invadilo todo.
Sento nun recuncho, preto dunhas rochas ás que chaman “O anfiteatro”. Teño ante min A Pedra da Campá, unha enorme pedra cun buraco no medio dende o que se pode ver o océano. Hai mil historias sobre ela. Algúns din que no seu día había unha campá para avisar aos barcos e evitar que chocasen contra o arquipélago; outros contan que dende alí o pirata Francis Drake tocaba o seu tambor para aterrorizar a todo aquel que se achegase cando se refuxiou nas illas; os nativos da illa nin se achegan por medo á Santa Compaña. Din que os días de tormenta poden escoitarse as badaladas do purgatorio e os berros das almas que levaron con ela. Sigo buscando na miña mente máis historias mentres arrinco a Arctotheca calendula.
O ceo está a cubrirse, cada vez vexo menos. A néboa matinal volveuse máis espesa. Escoito un par de tronos. Ergo a cabeza e miro ao meu redor. Non hai ninguén. De seguro que agora vén a broma.
Observo a Pedra da Campá. Co primeiro raio aparece flotando unha silueta branca con carapucha cunha vela acesa tras do buraco. Semella unha ánima da Santa Compaña. Coa néboa non pillo o truco pero a verdade é que está ben logrado. Río para os meus adentros. Observo o camiño. Entre as árbores que o bordean vexo sombras e luces de velas que se achegan. Volvo mirar cara á Pedrá da Campá. Alí segue a ánima flotando. De súpeto aparece outra, e outra, e outra, e outra! Tantas que tapan o buraco e xa non se pode ver o océano. É unha visión tan macabra e diabólica que instintivamente empezo a correr cara ao camiño de terra. Ao chegar ao cruce comezan a saír máis pola dereita, xiro rapidamente á esquerda.
O meu corazón bombea sangue veloz para tratar de non fallar ante as pulsacións que se disparan. Corro case mirando cara atrás. Non é broma! Perségueme a Santa Compaña!
De sócate freo en seco. O camiño desapareceu e transformouse nun abrupto acantilado. Non hai escapatoria. Aos meus pés está o dique que separa Monteagudo da Illa do Faro. Hai alí un home parado. Berro pedindo axuda o máis alto que podo nun intento desesperado. O home mira cara arriba. Non podo crelo! Ese home que está abaixo... son eu!
As pingas traen consigo un murmurio. Non, non é un murmurio. Son as badaladas do purgatorio e os berros do home que se afoga no dique, arrastrado por unha onda.
Entradas
Síntoo, pero cada vez que leo esta historia póñenseme os pelos de punta. Podo ver cada recuncho, cada esquina das Cíes. E entro da man do pobre home nun mundo incrible que non deixa de sorprenderme unha e outra vez. Non falo das illas, que tamén o son... falo do conto!!!!! Noraboa irmanciña!!!!!!!
ResponderEliminar