ALCATRÁN

Colgo o teléfono. Non sei por que, pero antes de collelo tiven a sensación de que o timbre soaba distinto, amargo, tal vez funesto. As bágoas xermolan dos meus ollos veloces, coma se alguén tivese dado o sinal de saída, iniciando unha carreira polas miñas meixelas. Por que a ti?

O meu corpo queda aquí, pero a miña mente voa ao teu carón. Penso en como estarás ao outro lado do auricular, penso se ti tamén estarás chorando despois de soportar estoicamente ate o final esta conversa lenta, amarga, dura, pesada, como o alcatrán.

A noticia angústiame, horrorízame, bloquéame. Desespérame. Porque ti fuches o sol nos meus tempos de escuridade, a miña calma nas noites de lúa chea, unha man suxeitándome para que non caese no abismo, unha palabra bondadosa rompendo o triste silencio da soidade. Algo máis que unha relación de parentesco. Unha persoa moi especial. Saber que pode ser o final esgázame, rómpeme en dous, xea a miña alma e o meu sangue vólvese lento,amargo, duro, pesado, como o alcatrán.

Porque non podo facer nada por ti, non hai nada que poida facer para salvarte, nin podo adiantar o teu diagnostico, nin te levar a Houston. Non podo curarte. Se puidese, xuro que o faría, coas miñas propias mans arrancaría ese veleno que levas nas túas entrañas e que se estende pouco a pouco, invadindo o teu corpo de forma lenta, amarga, dura e pesada. Como o alcatrán.

Revivo esta escena de hai catro anos. Xa non estás. Somerxida en auga quente esta coitela abrirá o camiño. Agarda, en nada estou alí.

Paula Xirasola