Semellan non ser máis que esferas milimétricas e transparentes,
esvarando silandeiras, imperceptibles a simple vista. Pero son moito máis que
iso.
Son un anaco de beleza efémera e finita e tamén o ruxido do alma.
As veces son ledicia, outras dor, ou tristeza concentrada nun
ínfimo fragmento.
Mais sempre son emociones atrapadas en gaiolas de cristal,
querendo saír para falar do que tanto calan.
Son bágoas.
Paula Xirasola.
Entradas
Hasta tristes esos ojos son bonitos
ResponderEliminarXavi.L
grazas Xavi
ResponderEliminarUnha amiga dixome un día que para brillar precisase un chisco de escuridade... Ti brillas con luz propia Xirasola, ainda que pases longos tempos as escuras. Non cambies nunca.
ResponderEliminar