A DERRADEIRA CEA. Exercicio Obradoiro Literario Aliteraclara.

8 da tarde, 17 de novembro. Por fin atravesei a porta deixándo atrás ese mundo que me quita as forzas, que apaga a miña ledicia. Entrei cansa, sen ganas de nada e ti conseguiches roubarme un soriso. Non éramos un par de cativos recen namorados, mais ben un par de adultos con 7 anos de convivencia e matrimonio enriba de nós. As tonterías xa quedaran atrás.

O primeiro que captaron os meus ollos foi unha mesa ben posta, con veliñas prendidas, o mantel de festa, a cubertería da boa, desa que so empregamos cando ven a familia. No medio unha fonte de cristal relucinte facía de cama a un fermoso polo, gordiño, coa pel doradiña e churruscadiña, para ir presumindo de non ser bo cociñeiro tiña moi boa pinta.

E alí estabas ti, sorprendéndome unha vez mais, despois de tanto tempo ó frio alento da rutina no empanou esa ilusión. Botaches toda a carne no asador, e todo o que quedaba na nosa despensa, non pensaches en que comeríamos mañá se non en que, polo menos, a nosa derradeira cea sería estupenda.